Dwadzieścia jeden.

Minęła zaledwie chwila gdy Amelka znalazła się przed domem. Otarła szybciutko swoje policzki i po cichu weszła do środka. Już w progu powitał ją ojciec. Przed nim nie dała rady nic ukryć. Wiedział, że płakała i nawet nie miała po co się tłumaczyć. Rozłożył swoje ramiona a ona bez chwili zawahania wtuliła się w nie i zaczęła płakać. Pan Antek Głaskał ją delikatnie po plecach nic nie mówiąc, ponieważ wiedział, że jego córeczka potrzebuje teraz ciszy.
- Pójdę już do siebie - powiedziała cichutko - Dobranoc
- Dobranoc kochanie, śpij dobrze - odparł całując ją w czubek głowy.
Najgorsze co go mogło spotkać to właśnie to, że jego córka po raz kolejny cierpiała na jego oczach. Nie potrafił jej pomóc. W takich momentach najbardziej brakowało mu żony. Ona zawsze wiedziałaby co poradzić lub zrobić. Niestety musiało jej zabraknąć...
Idąc do pokoju trochę się uspokoiła. Choć nadal czuła to ukłucie w sercu po tym jak spotkała go na spacerze. Nie miała pojęcia czy był tam przypadkiem, czy też śledził ją. Usiadła na łóżku i spojrzała na śpiący Dortmund. Westchnęła cichutko nie wiedząc co ma ze sobą zrobić.
Obudziła się nad ranem. Słońce dopiero wschodziło na niebo. Ziewnęła cicho przecierając zmęczone oczy. Nie spała długo, zaledwie trzy godziny. Nie miała ochoty dłużej leżeć w łóżku, od razu skierowała się do kuchni by napić się szklanki mineralnej wody.
- Już nie spisz tato? - zapytała zdziwiona
- Jakoś nie mogłem - odparł wzruszając ramionami.
- To tak jak ja - westchnęła siadając obok niego przy stole.
Spojrzała na okno, za którym dosłownie lało. Wiedziała już, że gdy tylko się ubierze pobiegnie na ganek by usiąść na huśtawce i spoglądać przed siebie. Kochała taką pogodę. W ciszy zabrała się za przygotowanie śniadania dla siebie i ojca. Szybciutko uwinęła się ze wszystkim i czym prędzej pognała na taras. Z uśmiechem na twarzy owinęła się kocem i z radością patrzyła na ulewę. Dźwięk deszczu odbijał jej się w uszach, ale czuła się lepiej. W tamtym momencie zapomniała o wszystkim. Nawet o Marco.
- Amelko przeziębisz się - powiedziała troskliwie pani Diana, która właśnie wchodziła po schodach.
- Spokojnie, nic mi nie będzie - uśmiechnęła się
- Przyniosę ci chociaż herbaty - rzekła wchodząc do środka.
Amelia uśmiechnęła się po raz kolejny. Traktowała pielęgniarkę jak ciocię, uwielbiała spędzać z nią czas. Nawet się nie obejrzała a kobieta przyniosła jej obiecanej herbaty. Blondynka podziękowała jej serdecznie i uściskała na powitanie.

~ ~ ~ 

Z utęsknieniem czekał na koniec siłowni. Pogoda była okropna jak jego humor, i z racji tego, że okropnie lało Jurgen postanowił trening na siłowni. Nie pragnął niczego innego niż wrócić do domu i kolejny raz w tym tygodniu obserwować Amelkę przez kuchenne okno. Wiedział, że podczas takiej pogody będzie siedziała na tarasie, ponieważ ona kochała takie dni.
- Dobra chłopaki jeszcze dziesięć minut i kończymy - oznajmił Klopp
Ogromnie mu ulżyło po jego słowach. Ostatnich kilka razy podniósł sztangę i zmęczony wstał wycierając twarz w ręcznik.
- Dam wam jeszcze znać czy jutrzejszy trening się odbędzie, jeśli też będzie tak lało to raczej go nie będzie. - rzekł stając przed drzwiami - Teraz lećcie do domu i odpocznijcie - uśmiechnął się i ruszył w swoją stronę.
- Mam nadzieję, że odwoła - powiedział radośnie Erik
- Nie ciesz się tak szybko Durmi - odparował roześmiany Bender - Znając go to jutro może ci napisać, że jeszcze na ósmą masz być - dodał
- Oj tam, ja jestem do wszystkiego pozytywnie nastawiony - zaśmiał się przerzucając sobie ręcznik przez ramię.
Blondyn szybko uwinął się z kąpielom i w tym samym tempie pożegnał się z kolegami z drużyny. Westchnął głośno gdy wsiadł do samochodu. Nie przeszedł nawet dwóch metrów a był już cały mokry. Ostrożnie jechał w stronę domu. Ulice były dosłownie puste. Ludzie w taką pogodę nawet nie wyjeżdżali z domów. Nie było widać nic a wycieraczki nie nadążały nad swoją pracą. Droga do domu zajęła mu o trzydzieści minut dłużej niż zawsze. Wysiadając z samochodu spojrzał mimowolnie w stronę domu blondynki. Patrzyli na siebie nie wykonując ani jednego gestu. Piłkarz dosłownie skamieniał. Nie odrywał od niej wzroku mimo, że z jego ubrań ciekła woda, a włosy nie były już tak idealnie ułożone. Otrzeźwiał, gdy Amelka odwróciła swoją głowę w drugą stronę. Stał tam jeszcze przez chwilę i widział jak siłuje się ze sobą by tylko nie spojrzeć na niego. Ze spuszczoną głową ruszył w stronę domu. Gdy już zamknął za sobą drzwi oparł się na nich i przymknął swoje powieki. Wiele uczuć mieszało się wtedy przez jego ciało. Odetchnął kilka razy głęboko i poszedł się przebrać. Migiem uwinął się z ubraniami i pognał do kuchni. Stwierdził, że zachowuje się jak jakiś psychopata, ale nie potrafił inaczej....

___________________________________________________________________________

Dziękuje Melanie, za to że napisała mi taki komentarz ;)

Gdy sama zobaczyłam, że zrobiłam taki błąd jak napisanie świeże przez "rz" to aż było mi wstyd ;)

Dlatego nienawidzę pisać w pośpiechu ;/

Miałam przyjść do was z lepszym rozdziałem a jestem z kolejną kichą ;/

Nie chcę was zostawiać z brakiem rozdziału, ale też wstyd mi przychodzić z takim czym jak to.

A wiem, że jeśli zniknęłabym na jakiś czas to trudno byłoby mi wrócić...

Więc znów przepraszam ;c

Wesołych świąt misie ♥