Dwadzieścia.

Próbował i to wiele razy iść do jej mieszkania, ale za każdym razem nikt mu nie otwierał. Dzwonił, pukał w okna, ale wszystko na nic. Z każdym dniem było z nim coraz gorzej. Rozumiał, że ją stracił i to przez własną głupotę. Było to dla niego ogromnym ciosem, ponieważ tak strasznie ją kochał. Nie wiedział co ze sobą w ogóle robić. Czuł wielką pustkę w sercu. Siedział już od godziny i myślał o niej. Nie potrafił przestać. Z bezsilności jaka go ogarnęła poszedł do barku, wyciągnął z niego butelkę whisky i nalał sobie do szklanki z lodem w kostce. Wiedział całkowicie, że takie zachowanie jest zabronione, ale inaczej nie umiał. W tamtym momencie nie przejmował się karą pieniężną jeśli trener zorientowałby się, że dzisiejszego dnia pił. Z wielką niechęcią wstał z kanapy i skierował się w stronę drzwi by je otworzyć.
- Marco do jasnej cholery, co się z tobą dzieje! Od dwóch dni próbuje się do ciebie dodzwonić!
- Hej Melanie, jeśli chcesz to wchodź, jeśli nie to nie namawiam - odparł obojętnie kierując się w stronę salonu. Usiadł na swoje poprzednie miejsce i wziął łyk swojego napoju.
- Przecież wiesz, że ci niewolno - powiedziała siadając naprzeciwko niego.
- W tym momencie mam gdzieś, czy mi wolno, czy też nie...
- Marco!... - dopiero po krzyku siostry podniósł swój wzrok na nią.
- No co?! Bez szklanki dobrego whisky wieczorem nie pociągniesz w tym zawodzie - rzekł unosząc szklankę ku górze po czym upił trochę jej zawartości.
- Możesz mi powiedzieć co się dzieje? - zapytała spokojnie. - Gdzie Amelka?
- Mell już nie ma siostrzyczko bo musiałem jak zawsze wszystko popsuć - Melanie od razu zauważyła smutek w oczach swojego młodszego brata. Nie było w nich już tej samej radości i iskierek szczęścia sprawionych przez jej obecność w życiu piłkarza.
- Powiesz mi? - zapytała ostrożnie nie chcąc go zranić wiedziała, że może to zrobić jednym nieodpowiednim słowem. Za bardzo znała swojego ukochanego brata. Marco odpowiedział jej tylko potwierdzającym kiwnięciem głową i z ogromnym westchnięciem zaczął jej opowiadać wszystko i dokładnie ze szczegółami. Melanie uważnie go słuchała. Wiedziała, że strasznie mu zależy na blondynce, ale po wszystkim co usłyszała wiedziała, że musiał być to wielki cios na osiemnastolatki.
- Nie wiem co mogę ci poradzić braciszku - powiedziała smutno - Mogę ci powiedzieć tylko jedno. Nie próbuj nawet z niej zrezygnować. Walcz o nią - dodała przytulając się do niego - I nie pij już tego świństwa - wzięła szklankę z jego ręki i poszła wylać jej zawartość do kuchennego zlewu. - Pojadę już bo wiem, że chcesz zostać sam i przemyśleć wszystko. Nico pytał się kiedy przyjedziesz do nas - spojrzała na pomocnika.
- Powiedz mu, że niedługo - odpowiedział - Obiecuję...
Gdy siostra opuściła jego dom westchnął cicho i położył się na kanapie. Chciał usnąć i obudzić się kolejnego dnia. Zrobiłby wszystko aby tak się stało, ale niestety. Wstał dopiero po jakiejś godzinie. Wchodząc do kuchni zobaczył ją siedzącą gankowej huśtawce. Jego serce przyspieszyło swoje bicie. Przymknął swoje powieki próbując przypomnieć sobie jej dotyk, który był tak wyjątkowy i delikatny. Jej perfum tak cudowny, który przyprowadzał o zawroty głowy. Smak jej ust tak upragniony i utęskniony. Smak ust za które dałby wszystko aby poczuć je na swoich jeszcze jeden raz.
- Kocham cię Ami - szepnął sam do siebie - Ale jak zawsze wszystko popsułem - dodał po chwili.

~ ~ ~ 

Przez pierwszy tydzień od tamtego wydarzenie wcale nie wychodziła z domu. Nie chciała natrafić na Marco. Gdy dzwonił, lub przychodził serce mówiło by otworzyła lub odebrała, ale rozum podpowiadał co innego. Dopiero po tych siedmiu dniach odważyła się wyjść z domu. Siedziała sobie na gankowej huśtawce i jak zawsze zaczytana w swojej ukochanej książce wyłączyła się całkowicie. Nie wiedziała, że blondyn cały czas ją obserwuje. Tęskniła za nim strasznie. Przyzwyczaiła się do jego obecności obok siebie, ale nie potrafiła mu wybaczyć. Zranił ją, bardzo. Delikatnie odpychała się nogą, a lekki wiaterek owiewał jej twarz. Świeże powietrze dobrze jej zrobiło. Nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Uprzedzając panią Dianę i ojca wyszła na krótki spacer. Naciągnęła swój wielgaśny sweterek na dłonie i pomału maszerowała przed siebie. Ulice dookoła były cichutkie. Żadnej żywej duszy. Tylko szum drzew i odgłosy jej kroków przerywały tą ciszę, która panowała.
- Mell - przymknęła swoje powieki przypominając sobie ton jego głosu. Uwielbiała gdy tak do niej mówił, jego czuły i męski głos działał na nią jak jakaś hipnoza. Pragnęła usłyszeć je jeszcze raz, ale zarazem nie chciała. Za wszelką cenę pragnęła usunąć go ze swojego życia, wszystkie wspaniałe wspomnienia, które po nim jej zostały...
- Hej Amelka! - usłyszała radosny głos Erika i już z dala ujrzała jego energiczne machanie w jej stronę.
- Cześć Durmi - odparła wymuszając lekki uśmiech.
- A ty co tu tak sama robisz? - zapytał - Marco nie ma? - na samo jego imię jej ciało strasznie się napięło a ona walczyła jak tylko mogła z cisnącymi się łzami.
- Tak postanowiłam się przejść na wieczorny spacerek - odpowiedziała omijając odpowiedzi na drugie pytanie obrońcy. - Przepraszam cię bardzo, ale muszę już lecieć do domu - powiedziała - Miło było cię spotkać - dodała i szybko ruszyła w dalszą drogę.
- Mi też! Do zobaczenia! - krzyknął za nią.
Łzy kapały z jej policzków, a ona nie potrafiła się opanować. Pozwoliła im swobodnie płynąc z jej oczu. Myślała, że gdy ktoś wypowie jego imię będzie potrafiła się nie rozpłakać, ale się pomyliła. Siedem dni to było zupełnie za mało by zapomniała o człowieku, którego na prawdziwiej w świecie pokochała swoim całym serduszkiem.
- Ami - wstrzymała swój oddech na dźwięk jego głosu. Zacisnęła zęby by całkowicie się nie rozpłakać i najszybciej jak tylko mogła wytarła mokre policzki. Przyśpieszyła swojego kroku by tylko nie zacząć z nim rozmawiać. Nie dałaby rady. - Mell proszę - powiedział zrozpaczonym głosem. - Proszę cię porozmawiajmy, chociaż minutę - dodał idąc za nią.
- Daj mi spokój! i zniknij z mojego życia - odparła cichutko nie przerywając swoich kroków, pragnęła jak najszybciej dostać się do domu i zamknąć się w swoim pokoju by móc się wypłakać, lecz blondyn jej na to nie pozwolił. Sprawnym ruchem złapał jej dłoń i sprawił, że stanęła. Znów zobaczył ten smutny wzrok, pozbawiony radości i cudownych iskierek, które kochał. Zauważył ślady łez na jej policzkach. Poczuł jak gula rośnie mu w gardle. Nie potrafił nic z siebie wykrztusić...
Amelia sprawnie uwolniła się z uścisku jego dłoni i zniknęła szybciutko za rogiem...

____________________________________________________________________________

Przepraszam!, przepraszam!, przepraszam! ;c

Nie potrafiłam napisać nic innego i sensownego. Męczyłam się nad nim cały tydzień i nici. Chciałam dodać jakiś w tamtym tygodniu, ale siedziałam trzy godziny przed laptopem i napisałam tylko trzy zdania ;/

W ogóle te ostatnie dwa tygodnie jakieś miałam dziwne, całe zabiegane, tu to, tu tamto. No i na dodatku całkowita pusta w głowie co do rozdziału ;/

Za błędy również przepraszam, ale nie mam nawet czasu ich sprawdzić ;/

Jestem tak wściekła ;/ Mam nadzieję, że następny uda mi się napisać bardzo szybko i na dodatek jakiś sensowny, ale nic nie obiecuje kochane, bo sama nie wiem jak mi to wyjdzie z czasem i współpracą z moją wyobraźnią.

Znów wam plotę nieskładne głupoty -.-

a więc do następnego misiaki ♥ :*