Dwadzieścia cztery.

- Nie zapomnijcie, że za tydzień wyjeżdżamy na obóz przygotowawczy! - rzekł Klopp.
Marco przymknął powieki starając opanować narastającą w nim złość. Całkowicie zapomniał o tym, że ten wyjazd miał odbyć się już za tydzień. Pokiwał niezauważalnie głową. Chciał przywitać Amelkę, gdy tylko wróci z Barcelony. Niestety jego plany pójdą w zapomnienie.
- Tak jest trenerze! - krzyknął roześmiany Erik
- Durmi idź mi już stąd, ale już! - zaśmiał się trener żółto-czarnych.
Obrońca z udawanym smutkiem zbiegł z boiska, a śmiechy kolegów z drużyny jak i sztabu szkoleniowego było słychać jeszcze w ośrodku. Reus westchnął głośno zrezygnowany i poszedł wprost do szatni. Nie miał ochoty dzisiaj z nikim już rozmawiać, cały jego humor znikł w jednej sekundzie. Starał się unikać rozmów z kolegami na każdy sposób. Zniknął szybko pod prysznicem i kąpał się tak długo, aż cała szatnia została pusta. Nie spodziewał się jednak, że ktoś zostanie..
- Co jest Reus? - zapytał Erik spoglądając na przyjaciela.
- Nic, po prostu kompletnie zapomniałem o tym głupim obozie - rzekł wzruszając ramionami.
- Widzę, że chodzi o coś innego...
- Mylisz się, zaplanowałem sobie pewne rzeczy na te dni, a tutaj nici z planów. Wiesz jak nie lubię przekładać wszystkiego - odparł unikając tematu.
- Dobra, skoro nie chcesz rozmawiać to nie nalegam - powiedział poddając się - Do zobaczenia jutro - dodał i zniknął.
Blondyn upewniając się, że wszystko spakował ruszył w stronę wyjścia. Wychodząc z budynku przeczesał swoje włosy dłonią. Przeklnął w myślach, gdy z nieba zaczął kropić deszcz. Pobiegł szybko do auta i skierował się do domu swojej siostry. Przecież obiecał Nico, że przyjedzie go odwiedzić. Nie mógł go zawieźć. Dzisiejszy humor mógł poprawić mu tylko i wyłącznie ten mały brzdąc. Z uśmiechem na twarzy zapukał do drzwi i wszedł do środka. Mały słysząc wejście wujka od razu pobiegł go przywitać. Nie chciał dać mu nawet chwili by zdjął kurtkę. Wszedł z chłopcem na rękach do kuchni, gdzie paradowała jego siostra. Uśmiechnęła się na widok swojego ukochanego braciszka.
- Cześć blondyneczko - cmoknęła go w policzek - Syneczku a ty już męczysz wujka - spojrzała na chłopca
- Ujek lubi!
- Nawet bardzo lubi - rzekł radosny blondyn - Mój ukochany chrześniak! - połaskotał go po brzuchu co wywołało śmiech u chłopca. - To jak idziemy się bawić? - zapytał szczerząc się szeroko.
- Nawet nie odpoczniesz po treningu?
- Odpocznę sobie później, teraz się bawimy! - krzyknął
Układając wierzę z klocków z Nico był szczęśliwy, bo chłopiec był jego drugim światem tak jak Amelka...

~ ~ ~

Przyłapała siebie na tym, że pragnęła usłyszeć słowo kochanie wypowiedziane przez niego. Niestety tak się nie stało. Blondyn szybko zorientował się w słowach, które wypowiadał. Mimo wszystko jeszcze nie potrafiła mu wybaczyć. Jeszcze nie potrafiła poskładać swojego serca w całość. Cały wieczór spędziła w pokoju. Nie miała ochoty nigdzie wychodzić. Nawet nie kusiło jej by zwiedzić to piękne miasto. Nie chciała robić przykrości pani Dianie i następnego ranka tuż po śniadaniu ruszyła na miasto. Wiedziała, że pielęgniarka będzie czekała na wieści jak tutaj jest pięknie. Ubrała swoje słoneczne okulary i skierowała się wprost na plażę. Szła brzegiem morza trzymając swoje sandałki w dłoni. Woda była cieplutka. Dookoła słychać było radosne rozmowy dzieci jak i dorosłych ludzi. Delikatny wiaterek rozwiewał jej włosy, przez co musiała je co chwilę poprawiać. Po chwili kucnęła i uśmiechnęła się szeroko podając piłkę małemu pięcioletniemu chłopcu.
- Dziękuje - rzekł biegnąc w stronę swoich rodziców i znacznie starszego brata, któremu Amelka przypadła strasznie do gustu. Spotkała go później przy budce z lodami. Robił wszystko by zgodziła się na kolację z nim. Niestety za każdym razem odmawiała. W jej sercu byli tylko i wyłącznie dwaj mężczyźni. Marco i jej tata. Z uśmiechem na ustach wracała późnym wieczorem do swojego pokoju w hotelu. Na ulicach było słychać muzykę z przechodzącej akurat parady. Tysiące ludzi podążało za nią w rytm muzyki. To miasto tętniło życiem. Przekraczając próg pokoju od razu podążyła do łazienki. Potrzebowała długiej i relaksującej kąpieli. A jej stopy potrzebowały odpoczynku.
- Dobry wieczór tatusiu - rzekła uśmiechnięta bawiąc się pianą.
- Cześć córeczko - powiedział - I co jak tam?
- Nogi mnie strasznie bolą, ale warto było zwiedzić połowę miasta - odparła
- Cieszymy się...
- Ja chcę już do was - westchnęła.
- Jeszce trochę musisz wytrzymać inaczej Diana będzie na ciebie czekać - zaśmiał się.
- Tak wiem - zachichotała.
Przez całą rozmowę z tatą uśmiech nie schodził z jej twarzy. Tęskniła za nim strasznie mimo tak krótkiej rozłąki, ale nic nie mogła na to poradzić. Za bardzo przyzwyczaiła się do jego obecności. Ubrana w swoją piżamę położyła się do łóżka i skierowała swój wzrok w stronę okna. Chciała by Marco był tutaj z nią właśnie teraz... Nie potrafiła z niego zrezygnować, ale również nie umiała mu na razie wybaczyć...

_____________________________________________________________________________

Jestem spóźniona, z kolejną kichą i z brakiem usprawiedliwienia. 

Przepraszam, ale jakoś ten tydzień miałam tak pokręcony, że sama żałuję iż go przeżyłam, wolałabym ominąć go szerokim łukiem ;/

Jak zawsze marudzę :D

zostawiam was z tym czymś i do zobaczenia :*