Trzydzieści dwa.

Gdy otworzyła swoje oczy był już ranek. Całkowicie odmienny od poprzednich. Promienie słoneczka wpadły do środka tuż po rozsunięciu zasłon. Otworzyła okno i wdychała świeże powietrze. Cień uśmiechu wkradł się na jej twarz. Po raz pierwszy od tych kilku dni dzień zaczynał się pięknie. Będzie dobrze tatusiu, nie martw się... Skierowała się w stronę łazienki, wcześniej zabierając rzeczy z szafy. Szybki i odświeżający prysznic sprawił, że obudziła się całkowicie. Przeczesała swoje włosy i poszła do kuchni. Już od salonu poczuła zapach czegoś pysznego. Stanęła w drzwiach obserwując Marco, który był tak skupiony na przygotowywaniu potrawy, że przez dłuższą chwilę jej nie zauważył. Będzie dobrze tato, bo jest przy mnie...
- Cześć Ami - ucałował ją w czoło uśmiechając się lekko - Wyspałaś się?
- Dzień dobry - odpowiedziała podchodząc w jego stronę - Tak - dodała przytulając się do niego i chowając głowę w jego klatce piersiowej. Potrzebowała jego dotyku. Reus objął ją swoimi rękoma i cmoknął ją we włosy.
- Moja cudowna Amelka - powiedział czułym głosem. Posłała mu cudowny uśmiech. Wspięła się na palcach i szybciutko skradła z jego ust buziaka. Musiała to zrobić, strasznie ją do niego ciągnęło.
- Cioci nie ma? - zapytała siadając na jednym z krzeseł przy kuchennym stole.
- Poszła na zakupy, powinna niedługo wrócić. - rzekł nakładając jedzenie na talerze. - Smacznego księżniczko - powiedział siadając obok niej. Przymknęła oczy starając się nie pokazać jaką radość sprawiły jej jego słowa, niestety wszystko na marne. - Nadal uwielbiasz jak tak do ciebie mówię? - uśmiechnął się uroczo spoglądając w jej oczy. Pokiwała mu twierdząco głową, przez co wyszczerzył się jeszcze bardziej. Choć jedli w ciszy to jej uwadze nie umknęły częste ukradkowe spojrzenia blondyna w jej stronę.
- Marco?
- Chcesz porozmawiać o tym prawda? - odwrócił głowę w jej stronę.
- Wolę mieć to wszystko za sobą - odpowiedziała łagodnie.
- No dobrze, ale obiecaj, że dasz mi wszystko dokończyć - westchnął.
- Obiecuje...
- No więc na początku naprawdę chciałem się z tobą przespać. Chciałem odegrać się na kimś tak jak pewna dziewczyna na mnie, ale wystarczyło kilka dni. Kilka głupich dni, podczas których zdążyłem się w tobie zakochać. Tamto postanowienie poszło w niepamięć, gdy uświadomiłem sobie że cie kocham. Liczyło się tylko to, by zapewnić ci jak najwięcej szczęścia i miłości. Jesteś inna od wszystkich dziewczyn delikatna, czuła... Byłaś i nadal jesteś osobą, dla której ono bije - położył jej dłoń na swoim sercu. - Tamtego dnia usłyszałaś te słowa, których nie powinnaś. Nie pozwoliłaś mi dokończyć, a przede wszystkim wytłumaczyć. Oszalałem na twoim punkcie. Gdybym naprawdę nadal chciał się z tobą przespać, to nie walczyłbym o ciebie. Ami jesteś dla mnie najważniejsza. - szepnął jej na ucho, gdy usiadła mu na kolanach. - Proszę wybacz mi...
- Obiecaj mi tylko jedno - powiedziała łapiąc jego dłoń.
- Co takiego?
- Obiecaj, że już zawsze będziesz przy mnie. A przede wszystkim, że już nigdy więcej mnie nie zranisz. Wtedy będę robić wszystko by zapomnieć i ponownie ci zaufać - spojrzała mu w oczy.
- Masz moje słowo...
- Pocałuj mnie - szepnęła uśmiechając się lekko. Położyła swoją dłoń na jego policzku i nie odrywała wzroku od jego tęczówek. Zbliżył się do niej i delikatnie złączył ich usta. Całował ją ostrożnie, a zarazem czule. Chciał pokazać jej jak strasznie jest dla niego ważna.

~ ~ ~ 

Z niezadowoleniem, ale dała się wyciągnąć mu na spacer. Chciał poświęcić jej jak najwięcej czasu. Przed treningami, które miały zacząć się za dwa dni. Musiał jeszcze wybrać się przed tym do lekarza. Obiecał to pani Dianie. Z utęsknieniem spoglądał ukradkiem na jej dłoń. Spojrzał jej w oczy, gdy poczuł jak splata ich dłonie razem. Uśmiechnęła się lekko wtulając się w jego bok.
- Staram się robić wszystko, aby było jak dawniej - powiedziała.
- Nie rób nic wbrew sobie. Jeśli będę musiał poczekać, zrobię to księżniczko - odpowiedział natychmiastowo mocniej ściskając jej dłoń.
- Wiem... - rzekła - Gdzie idziemy?
- Jeszcze się nie zorientowałaś? - uśmiechnął się.
- No nie... Nie śmiej się ze mnie! - pisnęła z uśmiechem.
- A więc zobaczysz - cmoknął ją w policzek i ponownie ścisnął jej dłoń jakby chciał upewnić się, że to naprawdę rzeczywistość. Maszerowali wprost przed siebie, a Amelia z każdą chwilą orientowała się dokąd zmierzają. Ich miejsce, ich pomost, ich jezioro... Gdy dotarli stwierdziła, że nadal jest tam pięknie i dalej czuć tą magię wiszącą w powietrzu. Usiedli na końcu pomostu. Ami od razu wtuliła się w ciało piłkarza kładąc głowę na jego ramieniu. Wpatrywała się w ich splecione dłonie. Tęskniła za tym widokiem...
- Wiesz co? - zaczęła, a gdy poczuła, że odwraca głowę w jej stronę kontynuowała. - Tata napisał mi w liście, że nie mogę się załamywać, że mam być szczęśliwa i radosna mimo wszystko. Ja robię wszystko aby tak było, ale... - przerwała by przełknąć ślinę, walczyła sama ze sobą by się nie rozpłakać. - Czasem mam wrażenie, że robię źle. Minęło zaledwie kilka dni od śmierci taty, a ja śmieje się, uśmiecham. Po prostu robię wszystko jakby się nic nie stało... Wiem jednak to, że tato jest przy mnie i nie byłby zadowolony z tego, że się smucę...
- Amelko - powiedział cicho - Rozmawiałem z twoim tatą przed śmiercią... dzwonił do mnie - powiedział przymykając swoje powieki. - Prosił bym o ciebie walczył i opiekował się tobą. Pan Antek na pewno jest szczęśliwy, że próbujesz żyć tak jak dawniej... I wiem, że nie możemy przejmować się ludźmi, oni zawsze będą będą gadać, że robisz to tak a tamto siak. Najważniejsze jest to, że ty wiesz czego chciał twój tata... - ucałował ją w skroń.
Nawet nie zauważyli, jak zaczęło się ściemniać. Marco spojrzał na śpiącą Amelię, którą niósł do domu. Gdyby mógł nosiłby ją tak całe życie. Gdy dotarł z nią do domu, był już wieczór. Wykrzywił się, gdy blondynka obudziła się jak kładł ją na kanapie.
- Dobry wieczór śpioszku - uśmiechnął się.
- Przepraszam, a ja znów zasnęłam tam, gdzie nie miałam - odparła
- Zawsze tak było - zaśmiał się - Ale to również uwielbiam, przynajmniej mogłem cię ponieść księżniczko - puścił jej oczko. - A kocham  cię nosić..
- Głupek - zachichotała.
Ucieszyła się, gdy blondyn leżał już w łóżku, gdy wróciła spod prysznica. Znów mogła zasypiać i budzić się w jego ramionach. Położyła się obok niego i od razu wtuliła się w jego ciało od którego jak zawsze biło ogromne ciepło.
- Nadal ją nosisz - uśmiechnął się dotykając srebrnej bransoletki na jej nadgarstku.
- Nigdy jej nie ściągam, to prezent od ciebie na moje osiemnaste urodziny. - odpowiedziała. - Uwielbiam ją...
- Nawet nie wiesz jak się ciesze - cmoknął ją w czoło.
- Kocham cię Marco - rzekła patrząc mu prosto w oczy. Pocałowała go lekko rozkoszując się ponownie smakiem jego warg.
- Ja ciebie też kocham Amelio Wolska - powiedział w jej usta, pogłębiając pocałunek...

________________________________________________________________________

Ja wiem! PRZEPRASZAM! jestem spóźniona.

Chciałam dodać w piątek, ale z czasem nici nie wyszło, ponieważ jechałam na mecz Lecha.

Widzieć bramkę Kendiego na żywo, aż się popłakałam, gardło bolało od śpiewania, ale z Cholinexem dałam radę  :D

Wczoraj też miałam dodać, no ale miałam tak ciężki dzień, że potrzebowałam tylko i wyłącznie jakiegoś dramatu by się wypłakać.

No i jestem dzisiaj, mam nadzieję, że wybaczycie.

Od jutra mam trzy dni rekolekcji, więc mam nadzieję, że uda mi się jakoś naskrobać na zapas ;)

Za błędy przepraszam! 

Do następnego ♥