Dwa.

Ze swoim życiem wracał do normy, tak jakby jego związek z Caro w ogóle nie istniał. Nie miał zamiaru użalać się więcej nad sobą i postanowił wziąć się w garść. Jeszcze bardziej przykładał się do gry, chciał by jego forma wróciła do tej sprzed jego załamania. Wiedział, że powróci o wiele silniejszy. Musiał sobie zacząć radzić sam. Mario wrócił do Monachium po tym, jak blondyn zapewnił go, że z nim wszystko w porządku. Melanie dostała wyraźny rozkaz od Gotzego by mieć oko na brata. Jej jak zawsze się to uśmiechało. Kochała swojego młodszego braciszka i kochała się z nim spotykać.
- Widzę, że wraca stary, dobry Marco - rzekł uśmiechnięty od ucha do ucha Erik.
- Nie mam zamiaru więcej się smucić. - wyjaśnił - Dość już tego. Trzeba żyć jak dawniej - dodał lekko się uśmiechając
- I tak trzymaj chłopie! - uśmiechnął się Łukasz wsiadając do swojego auta. - Cześć misie! - pomachał ze środka i pojechał.
- Ja w sumie też lecę, do zobaczenia jutro - powiedział Durm podając pomocnikowi dłoń.
Marco uścisnął ją i skierował swoje kroki do samochodu. Usiadł na miejscu kierowcy i odpalił swojego Astona Martina. Zanim ruszył włączył jeszcze swoją ulubioną stację radiową. Kierując się do pobliskiego sklepu nucił sobie muzykę lecącą właśnie z radia. Zaparkował auto i udał się na szybkie zakupy. W mgnieniu oka uporał się z potrzebnymi rzeczami i z dwoma siatkami wrócił. W końcu mógł ze spokojem dojechać do domu i odpocząć. Klopp dał im straszny wycisk na treningu i marzył tylko o odprężającej kąpieli jak i drzemki w cieplutkim łóżku. Odetchnął z ulgą, gdy zajechał na podjazd. Pogoda dzisiejszego dnia nie rozpieszczała Dortmundu. Deszcz od samego rana męczył ludzi, a chmury nawet nie miały zamiaru zniknąć z nieba. Wychodząc z auta z parasolem nad głową otworzył tylne drzwi i wyjął zakupy. Uśmiechnął się szeroko widząc siedzącą na tarasie Amelię. Owinięta grubym kocem czytała książkę bujając się na huśtawce. Pomachał jej, co odwzajemniła z uśmiechem, po chwili wracając do lektury.
Wchodząc do środka rzucił klucze na szafkę w korytarzu i ruszył rozpakować pakunek. Uporał się z nim szybko. Od razu po tym ruszył do łazienki. Ciepła woda lała się do wanny. Wlał swój ulubiony płyn do kąpieli. Uwielbiał się tak odprężać. Całkowicie się zrelaksował.
- Tak Mario? - zapytał
- Dzwonię po to by się zapytać jak się czujesz, a więc?
- Właśnie się kąpię, zrobiłem zakupy na treningu byłem coś jeszcze? - rzekł uśmiechnięty.
Czasem miał dość swojego przyjaciela, nieraz przesadzał ze swoją nadopiekuńczością, ale po prostu kochał go jak brata, którego nigdy nie miał. Gotze był jego ogromnym wsparciem we wszystkim. Zawsze mógł na niego liczyć i z wzajemnością. Dziękował w duchu, że ma kogoś takiego.
- Bardzo ładnie, a jadłeś mi coś? - spytał po raz kolejny
- Nie tatusiu, jeszcze nie - odparł przewracając teatralnie oczami.
- Serio?
- Oczywiście - rzekł - Tak mnie wypytujesz o wszystko, że inaczej nie można stwierdzić - uśmiechnął się. - Spokojnie Mario, moje załamanie dawno się już skończyło. Teraz jestem starym Marco i potrafię o siebie dbać, nie musisz się o mnie martwić - dodał.
- No w sumie masz rację, przepraszam - powiedział
- Nie masz za co stary - odparł.
Nawet się nie zorientował a minęła godzina. Owinięty tylko ręcznikiem na biodrach poszedł do garderoby i założył luźne dresy. Wskoczył do łóżka z prędkością światła. Sen był tym czego potrzebował, aby się zregenerować. Zamknął swoje oczy, lecz za żadne skarby nie mógł zasnąć. Może i rozmawiał długo z Gotze, ale potrzebował się jeszcze komuś wygadać. Westchnął cicho przekręcając się na prawy bok. Wiercił się chyba z kilkanaście minut, nie potrafił znaleźć odpowiedniej pozycji. W końcu odpłynął w krainę morfeusza.

~ ~ ~ 

Uwielbiała taką pogodę, kochała burzowe dni, deszcz lejący się z nieba. To odzwierciedlało jej życie. Choć czasem łapała się na tym, że nie chciałaby żyć inaczej. Gdy czytała o tych przeróżnych sprawach przyjaźni na internecie, zdecydowanie wolała swoją przyjaźń ze swoim tatą. Wiedziała, że przynajmniej on jej nie skrzywdzi. Miała z nim wspaniały kontakt, może i czasem i zdarzała się im jakaś kłótnia, ale to przecież było normalne. A Amelka już po pięciu minutach przepraszała pana Antoniego, lub na odwrót. Nie potrafiła się na niego gniewać bo zawdzięczała mu wiele ze swojego życia.
- Cześć kochanie - usłyszała głos pani Diany naprzeciwko siebie. Oderwała się szybko od lektury, którą czytała i posłała starszej pielęgniarce uśmiech.
- Dzień dobry - odparła - Tata jest w pracowni - poinformowała
Pani Goldberger pokiwała ze zrozumieniem głową i weszła do środka. Mela z lekkim uśmiechem na twarzy wróciła do książki. Popijając ciepłą herbatę przewijała co kilka minut strony dramatu. Z czystym sercem mogła przyznać, że nie czytała jeszcze tak piękniej książki jak ta. Łzy płynęły z jej oczu tak jak deszcz. Nie potrafiła ich opanować. Podciągała nosem i z zaciekawieniem czytała dalej, cały czas roniąc łzy.
- Płaczesz przez książkę czy po prostu chwila słabości? - podskoczyła z przerażenia prawie spadając z huśtawki. Spojrzała w górę, gdzie zobaczyła twarz blondyna, która jej się przypatruje - Przepraszam, że cie przestraszyłem - uśmiechnął się lekko.
- Nie ma sprawy - odpowiedziała ocierając swoje policzki - A co do wcześniejszego twojego pytania to książka - dodała.
- Już myślałem, że nie będę wiedział jak cię pocieszyć - zaśmiał się cicho - Mogę? - zapytał wskazując na miejsce obok niej
- Pewnie, siadaj...
- Co czytasz? - zainteresował się - If I stay ciekawe?
- Bardzo - uśmiechnęła się - Zresztą jak widać - zaśmiała się lekko.
- Nie ma się co smucić - rzekł
- Może napijesz się herbaty? albo zjesz ciasto? - zaproponowała.
- Nie dziękuje, wpadłem tylko zapytać, czy macie pożyczyć odrobinę cukru? Byłem dziś w sklepie, ale zupełnie o nim zapomniałem - wytłumaczył.
- Jasne, za chwilę ci przyniosę - powiedziała biorąc od niego szklankę, przyjemny dreszcz przeszedł po jej ciele, gdy przypadkowo dotknęła jego dłoni. Poczuła, jak jego spojrzenie wbija się w jej ciało, ale za żadne skarby nie chciała spojrzeć w jego oczy. Weszła do domu i skierowała się do kuchni. Zwinnie nasypała cukier do środka i zaniosła przed dom, gdzie czekał Marco.
- Proszę bardzo - uśmiechnęła się niepewnie, a jej policzki przybrały czerwonego koloru, gdy odwzajemnił ten gest.
- Dzięki wielkie, oddam jutro.
- Daj spokój, głupią szklankę cukru? nie potrzeba. - odpowiedziała.
- Jeszcze raz wielkie dzięki i do zobaczenia - rzekł i machając jej kilkukrotnie wrócił do domu.
Nie wiedziała co się z nią w tamtym momencie działo. Odetchnęła głośno i wróciła na huśtawkę. Wpatrywała się w dal, przed siebie. Obserwowała jak liście tańczą na wietrze. Nie zauważyła, jak blondyn dokładnie przygląda jej się zza kuchennego okna.

____________________________________________________________________________

DZIĘKUJE ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE ♥

Jesteście wspaniałe ;)

Dodaję wam kolejny rozdział i mam nadzieję, że się spodoba <3